Prof. dr Dimitrije Milovanović

Prof. dr Dimitrije Milovanović, redovni profesor Medicinskog fakulteta Univerziteta u Beogradu u penziji, rođen je 1928. godine u selu Donjem Crnatovu, Opština Žitorađa, srez Toplički, od oca Petra i majke Leposave Momčilović. Osnovnu školu je završio u mestu rođenja, gimnaziju u Prokuplju a medicinske studije u Beogradu. Specijalizaciju iz neuropsihijatrije je završio na Neuropsihijatrijskoj klinici u Beogradu. Opštelekarski staž je obavio u Opštoj bolnici u Nišu, a prvo mesto službovanja je Vučitrn.

Od 1954. do 1994. godine je neprekidno u radnom odnosu sa Neuropsihijatrijskom klinikom Medicinskog fakulteta u Beogradu. Specijalistički ispit iz neuropsihijatrije je položio 1960. U zvanje asistenta je izabran 1962. godine. Doktorsku disertaciju je odbranio 1968. godine pod mentorstvom akademika prof. dr Jovana Ristića, sa naslovom: “Paroksizmalne diskinezije u toku primene neuroleptika u psihijatriji“. U zvanje docenta, na katedri za neurologiju i psihijatriju, izabran je 1968., 1974. je izabran za vanrednog a 1979. godine u zvanje redovnog profesora na Medicinskom fakultetu za predmet neuropsihijatrija.

Odlukom Saveta Medicinskog fakulteta postavljen je istovremeno za nastavnika novoustanovljenog predmeta Etika u medicini, pošto je do tada bio profesor predmeta Osnovi etike zdravstvenih radnika na Višoj medicinskoj školi. Tako se dogodilo da je osnivač i prvi predavač medicinske etike na Višoj medicinskoj školi u Beogradu i osnovač i prvi predavač Medicinske etike na Medicinskom fakultetu.

Kao docent biran je za direktora Osnovne organizacije udruženog rada “Vladimir F. Vujić”, za upravnika Psihijatrijske klinike “Vladimir F. Vujić” tada Univerzitetskog kliničkog centra i za direktora Instituta za psihijatriju Kliničkog centra Srbije. U okviru Medicinskog fakulteta biran je za šefa Katedre i za predsednika Sudsko-psihijatrijskog odbora Medicinskog fakulteta. Bio je stipendista Svetske zdravstvene organizacije i na studijskim boravcima u Francuskoj (Pariz, Lion, Šamberi), u Švajcarskoj, Sovjetskom Savezu i Čehoslovačkoj.

Član je Medicinske akademije SLD-a i počasni član Slovačkog psihijatrijskog društva. Bio je na dužnosti predsednika Psihijatrijske sekcije SLD-a, kao i predsednik Udruženja psihijatara Jugoslavije.

Član je Redakcijskog kolegijuma pariskog časopisa L’encephale. Član je Internacionalnog Neuropsihofarmakološkog Kolegijuma (CINP).

Osnivač je i glavni i odgovorni urednik psihijatrijskog časopisa Udruženja psihijatara Jugoslavije ENGRAMI. Osnivač je i organizator Prve celodnevne Tele-Apel službe u SFRJ za pomoć osobama u kriznim situacijama.

Nosilac je jednog domaćeg i u prethodnom periodu tri internacionalna projekta sa jugoslovenske strane: 1) O transkulturalnom izučavanju depresija (sa čuvenom Pariskom klinikom – Sveta Ana; 2) Optimizacija dijagnostičkih i terapijskih instrumenata u psihijatriji (sa Moskovskim psihijatrijskim institutom; 3) O suicidu (Evropski projekat).

Metodologija i doktrina medikamentoznog lečenja psihijatrijskih bolesnika su delo dr Milovanovića tokom proteklih 30 godina rada u psihijatriji. On je praktično rodonačelnik psihofarmakološke terapije i edukacije studenata i lekara u oblasti medicinske etike i mentalno-higijenskog ponašanja u lekarskoj praksi. Inicirao je i organizovao preko dvadeset tematskih edukativnih seminara za psihijatre Srbije.

Predavanja po pozivu držao je u Moskvi, Lenjingradu, Pragu, Bratislavi, Sofiji i u Beleleju u Švajcarskoj.

Publikovao je preko 200 stručno-naučnih radova u zemlji i inostranstvu, posebno u francuskim časopisima. Poseban naučni doprinos predstavljaju radovi iz oblasti terapije u psihijatriji, alkoholnih psihoza, afektivnih psihoza, psihosomatskih poremećaja, postpartalnih psihoza i dr.

Među knjigama i monografijama, najznačajnije i posebno poznate u našoj stručnoj javnosti su:

Medicinska etika (četiri izdanja), za koju je dobio Oktobarsku nagradu grada Beograda 1979. Za angažovanje u Savezu lekarskih društava SFRJugoslavije i doprinose lekarskoj publicistici odlikovan je Ordenom rada sa srebrnim zracima i Ordenom zasluge za narod sa srebrnim zracima.

Klinička psihofarmakologija (četiri izdanja) namenjeno lekarima, specijalistima psihijatrije i polaznicima na poslediplomskim studijama. Prvo izdanje štampano kao prvo delo na jugoslovenskim prostorima u Sloveniji, u Ljubljani, a ostala tri u Beogradu. Knjige : Prisilne i fobične neuroze (u saradnji sa M. Popovićem; Anksiozni i depresivni poremećaji (u saradnji sa Đ. Živković; i Psihijatrijski praktikum (u saradnji sa M. Šternićem).

Takođe, autor je i poglavlja psihijatrije u dva izdanja Lekarskog priručnika, kao i Fobične i ostali oblici neuroza (u saradnji sa Đ. Živković i S. Đurđićem).

Slede: Psihosomatski poremećaji i njihovo lečenje (u saradnji sa M. Jašović-Gašić i Đ. Živković), i Terapija duševnih oboljenja (u saradnji sa S. Stojiljkovićem i J. Poleksićem).

Terapija depresivnih stanja (Iskustva sa Miansanom) u saradnji sa J. Poleksićem; Alkoholizam u industriji (u saradnji sa M. Popovićem); Seksualne disfunkcije (u saradnji sa D. Slijepčevićem i Z. Rakićem).

Autor je i Istorije srpske psihijatrije (u saradnji sa P. Markovićem), kao i poglavlja za enciklopediju – “Istorija srpskog naroda”. Slede: Duševni život čoveka (dvotomna edicija) dva značajna poglavlja; Čovek i droge (u saradnji sa S. Stojiljkovićem i J. Veselim); Psihijatrija (udžbenik katedre za studente medicine) gde je autor više poglavlja.

Učestvovao je u pisanju kolektivnog udžbenika – Metodologija istraživačkog rada – poglavlje pod naslovom: Istraživački rad u psihijatriji, instrumenti i metodologija.

Likovno stvaralaštvo u psihijatriji (u saradnji sa S. Milovanovićem); Liezon-konsultativna psihijatrija (u saradnji sa M. Jašović – Gašić. Zbornik radova psihijatara Jugoslavije, Novi Sad.; Psihijatrijski poremećaji u trudnoći (Opstetricija – urednik D. Dinulović).