Prof. dr Dragutin Ercegovac

Prof. dr Dragutin Ercegovac rođen je 1907. godine u Gređanima kraj Gline. Godine 1927. se upisao na Veterinarski fakultet u Zagrebu, gde je diplomirao 1933. a doktorirao 1934. godine. Do 1941. bio je vojni veterinar, a posle, do 1949. radio je u Veterinarskom zavodu u Beogradu, Čoki, Novom Sadu i Zemunu.  U Generalnoj direkciji Vetseruma u Beogradu obavljao je dužnost direktora pogona. Godine 1949. je postavljen za docenta na Veterinarskom fakultetu u Beogradu za predmet Zaraze domaćih životinja, a 1962. godine je izabran za redovnog profesora. Od 1963. godine do penzionisanja 1974. godine, bio je Upravnik instituta i Klinike za zaraze domaćih životinja.
Rukovodio je brojnim specijalizacijama i doktorskim disertacijama. Rukovodio je mnogobrojnim projektima, uključujući i međunarodne. Sarađivao je sa Saveznom veterinarskom upravom u Republičkom sekretarijatu za poljoprivredu, Saveznim zavodom za narodno zdravlje, Klinikom za infektivne bolesti Medicinskog fakulteta u Beogradu i Savezom društava pčelara. Od 1971., bio je spoljni saradnik časopisa Zentralblatt fuer Veterinaermedizin. U Atini (1955.) radio je na proizvodnji antirabične vakcine. U Frankfurtu (1968.), kao predstavnik zdravstvene službe Jugoslavije, učestvovao je u radu Evropske konferencije o besnilu. Na VI internacionalnom kongresu, u Varšavi, je učestvovao sa referatom o merama zaštite od besnila.
Najvažniji radovi kojima je uticao na razvoj teorije i prakse:
Prof. Ercegovac je autor i koautor preko 150 naučnih i stručnih publikacija. Veći broj njih je objavljen na stranim jezicima u domaćim i stranim časopisima, a registrovan u stranoj literaturi. Najvažniji doprinosi su u sledećim radovima: Ergebnisse experimentellen Arbeiten auf dem Gebiet der Tollwutrophylaxe – A Contribution to the Knowledge of Direct Peripheral Communication with the Central Nervous System usin a Strictly Neurotropic Rabies Virus as a Model – On the speed of axonal transport and its Mechanism – Criteria for the assessment of the value of post-infective antirabies treatment – Prilog proučavanju nastajanja paralize posle vakcinacije protivu besnila – The conditions under which prophylactis doses of anti-tetanus serum can be efficient – Prilog proučavanju metoda proizvodnje i titracije vakcine protiv Aujeskijeve bolesti – Rabies-patogeneza i profilaksa (monografija).
Najvažniji naučni doprinosi:
Otkriće brze cirkulacije u perifernim nervima, kao nastavak cirkulacije u kapilarima (uz otkriće brze interakcionalne cirkulacije utvrđena je i njena brzina – ne manja od 0.05 mm/sec). Otkriće mehanizma infekcije virusom besnila kojim je dokazana neefikasnost postinfektivne vakcinacije protiv besnila. (Dokazano je da se virus besnila iz inficirane regije prenosi u CNS brzinom od 0.05 mm/sec, pri čemu je vreme prenosa redovno kraće za 30 min. od nastanka antitela. Zato se između virusa i ćelija CNS uspostavlja ireverzibilna veza pre nastanka imuniteta. Na osnovu tog saznanja, predložene su stroge mere prevencije besnila koje su trajno efikasne: u poslednjoj dekadi u SFRJ registrovan je samo jedan slučaj besnila u ljudi).
Dalji doprinos predstavlja otkriće posebnog soja virusa za prevenciju Aujeskijeve bolesti “Soj Ercegovac”. (ovaj soj virusa pasiranog na pilećim embrionima i danas se koristi u zemljama Evrope i Severne Amerike); Unapređenje profilaktične zaštite protiv tetanusa (utvrđeno je da propisane profilaktične doze seruma mogu biti efikasne samo ako se aplikuju u regiju u kojoj se nalazi rana; ako to nije moguće zbog lokacije rana, doza se određuje množenjem broja kilograma pacijenta sa 325). Ovo je verifikovano 1957. godine u Seroterapeutskom Institutu u Beču.